Durf jezelf te zijn

Niets is meer ontwapenend dan de open blik van een baby of een jong kind, dat zonder oordeel, zonder beperkende overtuigingen en vol bewondering om zich heen kijkt. Een baby is volledig aanwezig in het nu, en kan helemaal opgaan in wat er op dat moment gebeurt. Als het vol bewondering naar een rammelaar kijkt, reageert op het geluid dat dit maakt en op de zachte stof die het tegen zijn handjes voelt. Het is niet bezig met wat er misschien daarna gebeurt. Ook zien we dit terug bij dieren, zij gaan volledig op in het moment en wat er zich op dat moment afspeelt in hun leventje.

Hoe ouder we worden, hoe minder we in dat nu-moment aanwezig en hoe meer we die open blik kwijtraken. Doordat er al op jonge leeftijd wordt gezegd dat we moeten stoppen met zeuren, niet zo moeilijk moeten doen, sterk moeten zijn. Of doordat we dingen meemaken die ons vormen, die ons doen geloven dat we ons op een bepaalde manier moeten gedragen en dat we ons moeten aanpassen. De ontwapenende blik verandert langzamerhand in een meer afwachtende en onderzoekende blik, en soms ook in een onzekere of wantrouwende blik. Je voelt je niet altijd veilig meer om jezelf te zijn, want dat is je geleerd. Wanneer je jezelf bent, met die boze ‘onredelijke’ bui, wordt je wederom verteld je mond te houden, niet zo onredelijk te doen of even rustig te worden. Waarom jij je zo voelt, wordt niet gevraagd.

Want eigenlijk gaat zo’n boze bui of onredelijk gedrag nooit over de inhoud van hetgeen gezegd wordt, maar het gevoel dat erachter zit.

Toch gaan we vaak de fout in om het over de inhoud te hebben, in plaats van het gesprek aan te gaan wat de ander beweegt en wat jou beweegt. Of vanuit een bepaalde rol te reageren, in plaats van mens tot mens. Of eigenlijk, van ziel tot ziel. Zuiver en puur vanuit het hart, en niet vanuit het ego en de mind.

Wanneer je vanuit die ‘rol’ met de ander praat op zo’n moment, is er vaak geen echte verbinding. Want de rol is niet wie wij zijn.

Wie we zijn in de pure essentie is terug te zien en te voelen bij een baby. Zonder rol, zonder masker. Wanneer het verdriet heeft, huilt het. Wanneer het blij is, lacht het. Er is geen filter of masker dat eerst bepaalt of het wel of niet mag huilen. De respons is bij een baby altijd authentiek en vanuit het gevoel, zo ook bij dieren. Als (jong) volwassenen hebben we vaak al te veel beperkende overtuigingen van ons zelf opgebouwd, dragen we oud zeer met ons mee en zijn we vanuit het onderbewustzijn geprogrammeerd op een bepaalde manier ergens naar te kijken of erop te reageren. We beredeneren dingen, analyseren en rationaliseren vanuit het hoofd in plaats van te luisteren naar wat ons hart vertelt.

Hoe vaker we een masker dragen, hoe minder we ons herinneren wie we echt zijn. Want wanneer je zo gewend bent om je op een bepaalde manier te gedragen, bewust of onbewust, zal het steeds ‘veiliger’ voelen om in die rol te blijven.

Maar wat zou er gebeuren als je bewust luistert naar de ander met je hart?

Het tonen van jouw kwetsbaarheid, het afzetten van de maskers die je onbewust draagt, je authentieke zelf zijn, kan ontzettend veel heling brengen. Voor jezelf, en ook voor de ander.

Want als jij het licht op jezelf durft te schijnen en daarmee jouw schaduw zichtbaar wordt, zet je de ander ook in het licht.

En waar licht is, heeft duisternis uiteindelijk geen plaats meer.