Vind je eigen kompas

 ‘Ik heb het gevoel alsof ik een doos open met allemaal blauwe kompassen, maar ze zijn niet van mij. Ik weet alleen niet waar mijn eigen kompas is, het gouden kompas’.

Dat was de prachtige metafoor, die een client tijdens een coachingssessie gebruikte om te beschrijven hoe ze zich voelde, hoe ze niet meer wist wie ze was.

De eerste reactie op zo’n ‘doos met blauwe kompassen’ is misschien wel de doos omkiepen, op zoek naar de gouden. Zodat je de blauwe kunt wegdoen.

Maar wat als de blauwe kompassen jouw spiegels zijn? En je juist de weg terug naar jezelf tonen?

De blauwe kompassen staan eigenlijk voor alle maskers, alle lagen, die om je heen gevormd zijn in de loop der jaren. Vanaf je vroege jeugd, waarin eenieder onvermijdelijk krassen en beschadigingen oploopt. Ook wanneer je een liefdevolle jeugd hebt gehad, zijn er krassen. Natuurlijk is de schade dan een stuk beperkter dan wanneer dat niet het geval is, maar we maken allemaal dingen mee: thuis, op school, in contact met vrienden, collega’s en relaties.

En die vormen jou, maar niet op de manier waarop men het jou verteld heeft. Dat het je sterker maakt en dat het jou maakte tot wie je nu bent. Nee, het maakte jou tot wie je nu NIET bent. Want wie je in essentie bent, zit verstopt onder die lagen die je om je heen hebt gevormd door hetgeen je hebt meegemaakt. Wanneer je te horen hebt gekregen van de juf dat je altijd zo druk bent, kruip je in je schulp en ga je aangepast gedrag vertonen. Om maar te zorgen dat de juf niet boos wordt. Of je gaat juist uit de band springen en krijgt het stempel ‘lastig kind’. Terwijl je in werkelijkheid misschien niet gemaakt bent om de hele dag stil achter een tafeltje te zitten. Het past niet bij jouw blauwdruk. Of je toonde jouw gevoel thuis over iets wat je niet leuk vond en kreeg te horen ‘dat je niet zo moest zeuren’.

Het zijn allemaal trauma’s, klein en groot, die ervoor zorgen dat je steeds verder van je ware essentie af komt te staan. Het gouden kompas zit verstopt onder allemaal lagen en daarom draait de wijzer rondjes, je weet niet meer welke kant je op moet gaan en of dat jouw kant is of de gewenste kant van een ander. Maar er is een weg terug, en die weg is niet door alle blauwe kompassen weg te gooien en ook niet door ze allemaal maar bij je te gaan dragen.

Ze willen gezien worden, stuk voor stuk. De doos wil opengemaakt worden en elk kompas wil gezien worden. Waar wijst het jou op? Waar mag jij naar kijken? En welk gevoel roept dit bij jou op? Wanneer je de boodschap hebt begrepen, doorvoeld en getransformeerd hebt, kan het uit de doos worden gehaald. En zo ontstaat er ruimte voor de volgende. Tot de bodem in zicht komt en het gouden kompas dichterbij.

Het opruimen van een doos met zoveel inhoud kost veel tijd. Want het heeft misschien wel een leven lang nodig gehad om gevuld te worden. Heb daarom compassie voor jezelf en geduld. Je innerlijk kompas zit er nog altijd. Je kunt ‘m niet zien, maar uiteindelijk ga je ‘m weer voelen. En leidt het jou de weg terug naar jezelf. Je ware zelf.