Een vraag, waar ik zelf soms nog een beetje mee worstelde de afgelopen tijd.
Als iets voor mij niet duidelijk is, vraag ik aan mijn ‘hogere zelf’ of het universum om het me te tonen. En prompt komen er dan situaties in mijn leven die me dat tonen.
Zo ook het antwoord op deze vraag. Openstaan voor de tekens die gegeven worden is wel belangrijk en dit niet willen beredeneren of wijten aan ‘toevalligheden’.
Het brengt niet altijd de makkelijkste ervaringen, maar wel degene die voor groei zorgen.
Mijn persoonlijke ervaring lees je verderop in dit blog, omdat dit het antwoord geeft op de vraag in de titel. En omdat ik erin geloof dat juist mijn eigen ervaringen en kwetsbaarheid mij de therapeut maken die ik graag wil zijn.
Hart versus mind
Het volgen van mijn gevoel, mijn hart, is hoe ik in het leven sta. Soms wil ook bij mij de mind het nog wel eens overnemen, dat is menselijk en dat is hoe we eeuwenlang zijn geprogrammeerd. Vanuit het hoofd willen we alles analyseren, beredeneren. We willen feiten, zodat dingen logisch lijken en we het beter kunnen plaatsen. Maar als we te veel in het hoofd zijn, raken we uit het ‘nu’ en uit contact met ons lichaam. Waardoor emoties niet fysiek gevoeld kunnen worden op het moment dat ze zich aandienen en waardoor uiteindelijk trauma en ziekte kan ontstaan. Hier heb ik in andere blogs verder over uitgeweid en kun je terug lezen in onder andere mijn laatste blog (‘Emoties: energie in beweging’).
Resonantie versus hart
Resonantie is next level, en gaat meer over ‘buikgevoel’. Er is niet voor niets een gezegde ‘ergens een buikgevoel over hebben’. In je buik zit je 2e brein, of eigenlijk het eerste zoals ik ernaar kijk. Het is je onderbewustzijn, je innerlijk weten. Het weten, wat het brein en zelfs het hart overstijgt. Maar ze kunnen niet zonder elkaar bestaan. Want als deze 3 prachtige mechanismen- de mind, het hart en je innerlijk weten- met elkaar gaan samenwerken, brengt dit je naar jouw zielendoel.
Het vergt een andere manier van kijken, voelen en leven. En de bereidheid om de logica los te laten en doen wat je voelt dat je moet doen. Zonder de analyse, de ‘ja-maar’ of de feiten. En waar het soms dwars tegen alles in gaat waarvan je denkt dat het ’t juiste is.
Ik ‘werk’ al een aantal jaar met resonantie in mijn persoonlijke leven. Dit kan met dingen die ik hoor of lees zijn, met situaties of personen.
Denk maar eens aan een ontmoeting met iemand die je nog niet kent. Iedereen heeft onbewust of bewust een eerste gevoel bij iemand. Vaak denken we dan gelijk corrigerend over dat gevoel dat ‘we niet moeten oordelen’ over iemand die we niet kennen. Dat is echter de programmering die we hebben en het sociaal verantwoorde stemmetje die je tot de verantwoording roept.
Maar het gevoel dat je hebt is geen oordeel, het is precies wat het is: een gevoel. Jouw gevoel. Want het gaat niet om of iemand wel of niet goed is, wel of niet slim enzovoort. Dat is een oordeel. Het is simpelweg jouw gevoel dat je vertelt of de energie van de ander wel of niet past bij die van jou. Niks oordelend aan, pure physics. Het klikt, of het klikt niet. Net als dat je verliefd wordt op iemand, of niet. Dat is niet te sturen en heeft ook niets te maken met een oordeel. Het is een gevoel, het is puur energie. En dat gevoel over iets of iemand kan veranderen, als je beiden dichterbij jezelf komt of juist verder van jezelf af komt te staan. Dan kan een relatie, een vriendschap of een band met een familielid of collega ineens veranderen. Het kan je dichterbij elkaar brengen of juist verder van elkaar doen verwijderen.
Tot dusver allemaal best logisch en toepasbaar, maar ik wil nog een stapje verdergaan.
Naar het buikgevoel dat haaks staat op iets wat je vanuit je hart wel voelt, de tekens die er zijn vóórdat jij de redenen erachter kunt zien. En die je leiden op je pad, mits jij je eraan overgeeft. Dat vraagt een volledig vertrouwen op die resonantie, want die komt vaak op een moment in het nu waar jij, maar ook jouw hart of mind, het soms niet ‘snapt’. Maar jouw hoger bewustzijn weet dit wel en probeert je te leiden naar de voor jou juiste ervaringen. Die weer leiden naar jouw zielsmissie.
Dit zou je ook de blauwdruk van jouw leven kunnen noemen, de reden waarom jij hier op aarde bent gekomen.
Iedereen heeft een unieke blauwdruk, maar velen van ons hebben die nog niet (geheel) gevonden. Door te veel afleiding, door een druk bestaan. Door de mind die ons stuurt en door drukte en stress die ons weghouden bij de ontspanning en de stilte, die je brengt bij je gevoel. Waardoor we op de automatische piloot staan en niet doen wat we op dat moment echt zouden willen.
Let op: het hoeven geen grote dingen te zijn. Het kan die kop koffie in de zon zijn of de ochtend lekker thuis die jij jezelf gunt. Al deze ogenschijnlijke kleine dingen of momenten brengen je dichterbij de diepere lagen van jezelf, dat innerlijk weten. Het meegaan met de dagelijkse stroom van drukke schema’s, stress en druk van buitenaf of het gevoel te moeten bewijzen wie je bent en waar je voor staat- de extern gerichte focus- brengen je hier juist verder vanaf.
De uitdaging is in elke dag zo’n momentje te vinden van stilte, als is het maar kort. Het helpt je dichterbij jouw innerlijk weten te brengen, en te herkennen wanneer jouw mind aan het stuur zit, je hart spreekt of jouw innerlijk weten zich laat voelen.
Mijn ervaring
Een half jaar geleden schreef ik me in voor een exclusieve opleiding, die me enorm intrigeerde en die maar 1 keer per jaar plaatsvindt met een beperkt aantal plekken. Ik voelde het in mijn hele zijn; die resonantie om me in te schrijven, alles klopte.
Let wel: de reden waarom de resonantie er is kan dus anders zijn dan jij denkt of voelt. Ik voelde me te willen inschrijven voor de inhoud van de opleiding, voor mezelf en de praktijk. Waarschijnlijk was de reden een andere: de ervaring die ik nu deel, of is er nog een andere reden, die ik nog niet weet. En wat op dat moment resoneert, kan een half jaar later door de keuzes die je in dat half jaar hebt gemaakt en het pad wat je bewandelt, compleet anders voelen.
Afgelopen week was het zover. Ondanks dat ik al weken aan het aftellen was, kreeg ik een aantal dagen van te voren ineens dat buikgevoel. Het gevoel dat ik niet moest gaan. Mijn mind nam het over, want hoezo zou ik niet moeten gaan? Ik ben bij dit instituut al vaker geweest en het voelt altijd als een warm bad, een thuiskomen. Lieve mensen en de inhoud van de opleiding die me enorm aanspreekt. Er was dus geen enkele reden om te bedenken waarom ik niet zou moeten gaan. Dus ik negeerde het gevoel en schoof het opzij.
In de dagen dichter op de startdatum werd ik ineens verkouden, iets wat ik bijna nooit ben. Uitgerekend nu, dacht ik als eerste. Maar ik schoof dat aan de kant en hoopte maar dat het op tijd weg zou trekken. Op de dag van de start van de opleiding stond ik klaar om te vertrekken en het buikgevoel dat ik in die dagen ervoor had werd sterker. Ik voelde lichte irritatie en wilde me gewoon kunnen verheugen op deze mooie dagen. Toen ik de deur uitliep, viel een plant inclusief standaard die al een jaar bij mijn voordeur staat ineens om, doordat ik op een bijna onmogelijke manier bleef haken met mijn tas. Alle aarde viel eruit en de weg leek wel versperd te worden voor mij. Ik voelde dit ook echt zo en toch schoof ik dit teken aan de kant, wat waarschijnlijk ieder ander in mijn situatie gedaan zou hebben. Het is maar een plant, toch? Ik besloot het op een ander moment op te ruimen, want anders zou ik te laat komen. Toen ik naar mijn auto liep begon het als uit het niets heel hard te hagelen en toen ik de inhoud van mijn rieten mand wilde beschermen, kiepte die om en lag alles op straat. Mijn waterfles klikte op een wonderbaarlijke manier open en al het water liep eruit. Alsof ik werd tegengehouden. Mijn irritatie werd echter alleen maar groter en ook dit teken negeerde ik uiteraard en met een vertraging van een minuut of 10 reed ik weg richting bestemming.
Ik had de parkeerplek vlakbij de locatie gevonden in mijn geschiedenis van Google maps en klikte deze aan en toen de reis redelijk voorspoedig verliep ebde mijn irritatie weg. Gelukkig, het verloopt prima.
Eenmaal geparkeerd, begon ik aan de 9 minuten durende wandeling, zoals de vorige keer ook het geval was en ik bedacht me dat ik lekker op tijd was. Toch herkende ik de looproute totaal niet en ook de plek in de straat waar ik geparkeerd had, kwam me niet bekend voor. Toen ik tot mijn schrik zag dat de wandelroute de autoroute bleek en de 9 minuten ineens 25 werd toen ik dit wijzigde. Ik zou flink te laat komen als ik zou doorlopen maar teruggaan naar de auto was geen optie want dat was al te ver terug. Ik besloot te gaan rennen in de inmiddels ontstane regenbui en al rennende viel mijn telefoon tot 2 keer toe uit mijn handen en voelde ik mijn buikgevoel in alle hevigheid terugkomen.
Hoe kan het dat de locatie in mijn geschiedenis ineens anders was dan de uiteindelijke plek, die zover van de plaats van bestemming bleek te zijn? Geen tijd voor logica of irritatie... doorrennen. Ik won 10 minuten aan tijd en kwam op het nippertje en buiten adem binnen. Gelukkig, ik had het gehaald...
Ik vond het fijn weer op de voor mij vertrouwde plek te zijn, het weerzien met de mensen die er werken was fijn en warm. Maar de energie van de groep voelde heel anders dan de voorgaande 2 groepen waarmee ik gelijk een enorme verbinding op een dieper niveau voelde, terwijl ik niemand kende op dat moment. Deze groep voelde onrustig, zwaar in de energie. Let wel: geen oordeel, maar dat was mijn gevoel.
Ik parkeerde dat gevoel, want ik kwam er tenslotte voor mezelf en de inhoud van de opleiding dus ik gaf me over aan wat er ging komen in deze dagen van een vol programma met overnachting. Na een halve dag inhoud gingen we in de middag aan de slag met cases en werd bij een deel van de theorie in de praktijk gebracht.
Bij een van de casussen gebeurde waar mijn buikgevoel mij waarschijnlijk voor had willen waarschuwen. De zware energie die deze persoon bij zich leek te dragen presenteerde zich bij mij als beginnende hoofdpijn, die naarmate de sessie vorderde steeds erger werd.
De hoofdpijn werd migraine en uiteindelijk werd het buikgevoel zo sterk dat ik er niet meer omheen kon en alleen maar voelde: ik wil naar huis. Niet met mijn hart en mijn hoofd, maar mijn lichaam gaf dit overduidelijk aan. Ik ben naar huis gegaan, ik kon ook niet anders. In de hoop de volgende dag terug te kunnen komen en de draad op te pakken.
Maar dat was niet het geval: ik voelde me doodziek en heb 24 uur in het donker moeten liggen, het hart uit mijn lijf gespuugd en voor ik weer een beetje bijtrok was de opleiding al te ver voorbij om nog te kunnen inhaken. Ik heb de opleiding dan ook met pijn in mijn hart moeten stoppen. Geen diploma, geen inhaalmogelijkheden en een flinke som geld kwijt. Ik voelde me niet alleen heel beroerd, maar ook heel verdrietig.
De les
Was het eindresultaat anders geweest wanneer ik wel eerder naar dat buikgevoel had geluisterd? Waarschijnlijk niet, in de vorm van geen diploma, geen inhaalmogelijkheden, de som geld en het verdrietige gevoel. Maar ik had me de ellende van het ziek zijn en de enorme weerstand om tegen alle tekens in te gaan bespaard. Het proces voelde stroperig, als doorduwen van mijn kant en kostte me veel energie. Deze dagen had ik dus anders kunnen gebruiken, dan fysiek herstellen van mijn ‘doorduwen’.
Toch bestaan er geen fouten in mijn optiek, ook al heb ik niet geluisterd naar mijn buikgevoel. Dit was de les waar ik om vroeg: het verschil tussen verstand, gevoel vanuit mijn hart en resonantie.
Het verschil is me duidelijk getoond, ook al was het niet met een voorbeeld waar ik op hoopte.
Dit soort lessen kunnen echter niet zo krachtig zijn wanneer ze gemakkelijk zouden aanvoelen. Dat geldt voor dit voorbeeld, maar ook voor de jaren hieraan voorafgaand en het dal waar ik in heb gezeten. Als ik die niet had ervaren, had ik niet gestaan waar ik nu ben.
Ik ben ondanks dat mijn hoofd en hart op een andere uitkomst hadden gehoopt, tegelijkertijd dankbaar voor de ervaring die ik rijker ben en het laatste zetje dat het me heeft gegeven om het idee waar ik al een aantal weken mee rondliep verder vorm te gaan geven: het toevoegen van ‘spirtual coaching’ aan mijn behandelmethoden.
De komende tijd wil ik hier meer op gaan invoelen hoe ik dit wil inpassen in hetgeen ik al aanbied.
Stay tuned, dit wordt zeker vervolgd…
Uiteindelijk gaat het zoals het moet gaan en linksom of rechtsom zorgt het universum er wel voor dat je krijgt wat je nodig hebt, mits je er (enigszins) voor openstaat. Soms is het alleen via een omweg.
Leer te luisteren naar je gevoel én resonantie, dan is de omweg niet nodig en zal het natuurlijker voelen. Dan ben je in flow...
Comments